Ergens in een vreemde kamer klinkt de Jeugd van Tegenwoordig. Eerste zin die tot mijn verwarde brein doordringt: “Meet me met me pik in de kut van je moeder…”. Direct daarna klapt het vrolijke refreintje erin: “We komen met met en we komen met zonder. We komen met derop en we komen met deronder.” Er verschijnt een glimlach rond mijn mond. Ik herinner me weer waarom ik wakker wordt in het bed van Tijn: van Marie-Louise mag ik tijdens de Helweek niet in ons eigen bed slapen omdat ik haar dan ook iedere dag om 5u uur wakker maak: begrijpelijk. Ik laat De Jeugd nog even door zingen terwijl ik kreunend weer mijn hardloopkloffie aantrek.

Ik heb slecht geslapen vannacht. Droomde onrustig over wat ik de komende dagen allemaal nog moet doen en hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. Ik heb mijn schema ramvol gepleurd, maar lag gisteren al een paar uur achter. Verder heeft de storm me uit mijn slaap gehouden: op Tijn zijn kamer beukt de wind op een hele andere manier tegen de woonboot dan in onze eigen slaapkamer. Het schommelt hier ook meer…

Het hardlopen valt me zwaar. Ik heb spierpijn van gisteren. Het waait belachelijk hard en daar heb ik op de rechte stukken last van. Vooral van de regen die hard in mijn gezicht waait. Toch blijk ik iets sneller te gaan dan gisteren. Ik loop iets meer dan 5 kilometer. Laatste stuk wind mee…

Thuis eet ik snel een bord Brinta en zet me achter de laptop. Ik zucht diep als ik het schema erbij pak. Vandaag wordt druk: ik heb om 10u een afspraak bij een klant in Amsterdam en moet ‘s-middags naar de tandarts, ook in Mokum. Tussendoor wil ik aan mijn boek schrijven in een cafeetje of iets dergelijks. Maar ik heb ook nog drie andere deadlines van werk dat voor donderdag echt af móet. En ik heb mezelf dingen beloofd die deze week ook echt moeten. Ik raak gestresst en gefrustreerd. Het gaat me nooit lukken. Ondertussen begint de hond te piepen. Die wil eruit.

Tijdens de – voor Kosjka duidelijk te korte – wandeling bereid ik in mijn hoofd het gesprek van 10u voor. Ik denk na over hoe ik gefocust kan blijven en wat de daarbij horende modus moet zijn. Want dat is de opdracht voor de dinsdag in de helweek: wees je bewust van de verschillende modi gedurende een dag en focus je volledig op wat je op dat moment aan het doen bent. Het lukt me slecht de concentratie vast te houden. Het ene na het andere klusje dat deze week ook nog moet schreeuwt om aandacht.

Ik neem een fier besluit: fuck dat ik van te voren had bedacht dat ik op de fiets naar Amsterdam zou gaan! Weet je hoe hard het waait? Dat kost me anderhalf uur van mijn kostbare tijd. Heen én terug. Ik pak lekker de motor.

Het gesprek bij de klant van Counter Content gaat goed. Maar in plaats van de anderhalf uur waarop ik gerekend had, zit ik er 4 uur. De directeur van het designbureau is een vlotte prater en heeft ideeën voor 10. Na twee uur besluit ik maar met de flow mee te gaan. Mijn planning kan toch al bij het vuilnis. Het wordt een leuke ochtend met een goede afsluitende lunch.

Ik ben maar net op tijd bij de tandarts. Ook hier blijkt dat er iets mis is met mijn vermogen tijd goed in te schatten. Ik dacht dat een gebitsreiniging een half uurtje in beslag zou nemen, maar dat geldt waarschijnlijk alleen voor mensen die niet zoveel roken en rode wijn drinken…Na anderhalf uur sta ik weer buiten. Met glimmende tanden en een frisse pepermuntadem.

De terugweg op de motor is een hel op zich, windstoten van tegen de 120km per uur zijn niet echt prettig als je net uit de luwte van een hoog kantoorgebouw komt. Ik moet mijn kop en stuurkunsten ten volle aanwenden om niet van de weg geblazen te worden. Eenmaal thuis kook ik alvast twee warme maaltijden uit de Hello Fresh-doos. Mijn voornemen was om er vanmiddag 4 te bereiden maar aangezien ik nu al zover achterloop op schema laat ik het bij de helft.

Na het eten daal ik weer af naar het laagste punt van de HiFi: de slaapkamer van Tijn die deze week mijn war-room is. Ik lees het hoofdstuk voor morgen in Helweek alvast en merk dat mijn frustratie-level gevaarlijke vormen aanneemt. Ik baal enorm van het feit dat ik aan zoveel dingen niet toekom. Het gevoel dat niets af is en er steeds iets moet maakt me onrustig en chagrijnig. En sloopt mijn concentratie op het hier en nu. Eigenlijk al maandenlang een constant gevoel, besef ik opeens. Iedere dag blijven er dingen liggen die ik wel had willen doen, maar niet aan toekom omdat er andere dingen tussendoor komen of omdat ze langer duren dan verwacht/voorspeld. Terwijl ik die zin opschrijf in mijn helweek-schriftje dringt het tot me door: ik raak gefrustreerd en gestresst van de dingen die ik niet af krijg. Maar van wie moeten ze eigenlijk af? Wie stelt die deadlines? Wie legt de lat zo hoog? Wie schept er hooi op een vork? Wat is dat toch? Dat ik meen alles te moeten beloven omdat ik me anders schuldig voel. Zo Calvinistisch was mijn opvoeding toch niet?

Tsja, eigenlijk is het allesbehalve rocket-science. Eventjes wordt ik chagrijnig om het feit dat ik dit rekensommetje niet al veel eerder zelf heb opgelost, maar dan realiseer ik dat het juist goed is om er juist in deze week achter te komen dat ikzelf de voornaamste slavendrijver van mezelf ben. Dat ik mezelf doelen stel die te hoog gegrepen zijn. Natuurlijk frustreert dat. Helemaal als je ook nog een perfectionist bent die bovendien vreselijk slecht tegen zijn verlies kan.

Chagrijnig en gefrustreerd rijd ik naar Kenamju: vanavond kickboxen. De training is lekker. Om 20.15 kom ik weer thuis.

Goed. De helweek is er om dingen voortaan anders te doen nietwaar? En de woensdag (morgen) staat in het teken van plannen? Dan begin ik daar nu alvast mee. Ik pak de planning die ik van tevoren heb gemaakt erbij, samen met een zwarte viltstift: wat vind je écht belangrijk deze week en wat kan ook later? Wat heb je gisteren en vandaag niet kunnen doen wat je wel had willen doen? Wat moét deze week af omdat je dat aan klanten hebt beloofd?
Ik zet dikke strepen in het schema, pak mijn agenda erbij en weet uiteindelijk behoorlijk wat uren vrij te spelen. Ik plak aan iedere klus die deze week wel moet gebeuren bovendien een uurtje extra: dan weet ik zeker dat ik het goed doe en niet afraffel. Het is verbazingwekkend om te merken hoeveel rust dit klusje me geeft. Mijn stresslevel zakt zienderogen. Ik krijg weer zin in de dingen die ik deze week nog wel ga doen in plaats van ze als corvee te zien. Een van de dingen die vaak terugkwam in de feedback die ik heb ontvangen was dat ik altijd alles wil, niets wil missen. Dat klopt, dat wist ik zelf ook allang. Maar ik besefte nooit dat ik dit ook in mijn werk heb doorgevoerd. Ik wil teveel. En ik kan – zeker sinds mijn inzinking van vorig jaar – een stuk minder. Het voor mezelf erkennen lucht enorm op. En het feit dat ik nu een vele malen overzichtelijker excelbestand heb gemaakt, met dingen die ik écht wil, geeft ongelofelijk veel rust. Met een blij gevoel om dit leermoment op dag 2 plan ik de dingen die ik deze week niet ga doen alvast in voor volgende week en de week erop. Om 22:45u knip ik het licht uit.