04:58, woensdag 1 april. Nog voordat de Jeugd van Tegenwoordig hun vrolijke deuntje de slaapkamer in kunnen slingeren ben ik wakker. Uitrekken doet pijn vanochtend..spierpijn. En niet zo’n beetje ook…

De hardloopsessie van vandaag is een intervaltraining. Vijf keer tijdens de komende 5,5km moet ik een minuut lang versnellen. Ik houd het vol, maar daar is ook alles mee gezegd. De spieren in mijn bovenbenen zijn nog niet hersteld van de afgelopen twee dagen. Ik voel ze kraken tijdens de tempoversnellingen. Na die versnellingen kan ik alleen nog maar sjokken, ik krijg mijn benen nauwelijks voor elkaar.  De tijd is ernaar: ik doe er 44  minuten over vandaag.
Ik neem een gloeiend hete douche en strompel vervolgens de trap op naar de keuken. Ik maak een goed ontbijt voor Marie-Louise en mezelf en installeer mezelf weer in mijn war-room. Voor ik aan een artikel over het verzamelen van parkeerdata voor Cobouw begin check ik nog een keer mijn schema voor de rest van de week: een stuk overzichtelijker zo. Ik ben rustig in mijn hoofd. Liever wat minder doen, maar wel goed, dan de hele dag met andere dingen bezig zijn.

Het artikel voor Cobouw, schrijft zichzelf bijna. De drie heren die ik telefonisch heb geïnterviewd waren alledrie rappe praters met een sterke (soms tegenovergestelde) mening. Dat is fijn uitwerken. Na een uur of drie zet ik de laatste punt en stuur ik het stuk naar de redactie. Direct daarna pas ik nog wat instellingen aan voor de website die ik maandag afmaakte. De klant wil dat haar klanten kunnen reageren. Kost me een half uurtje.
Ik smeer een paar boterhammen en ga verder met een evaluatie voor een klant van Counter Content. Na twee uur is die klaar en verstuurd. Daarna zet ik me aan het opschrijven van mijn goede en slechte eigenschappen en gewoontes. Een klusje dat ik van Erik Betrand Larssen op maandag had moeten doen, maar waar ik toen niet aan toe kwam. Best verhelderend om het op een rij te zien, de verbanden te ontwaren en uiteindelijk een manier te bedenken waarmee ik denk dat ik het goede nog beter kan gaan doen en het slechte kan afzwakken/afzweren.

Na die exercitie maak ik een jaar-, een maand- en een weekkalender. Opdracht voor de woensdag is namelijk om zoveel mogelijk vooruit te plannen. Alles wat je kunt bedenken dat je nog gaat doen of wilt gaan doen moet in die agenda’s. Zowel werkgerelateerde zaken als privé dingen. Zodoende staat vanaf nu in grote lijnen vast wanneer de deadline voor mijn boek is, wanneer ik een kiteweekend wil organiseren (als de wind dat tegen die tijd toelaat = onzekere factor), wanneer we een weekendje weg gaan, wanneer ik de buitenboel van de woonboot ga schilderen, in de tuin ga werken, met mijn vrienden op stap wil, acquisitie moet doen, aan twee grote journalistieke onderzoeken wil beginnen, klussen af moet hebben, etc, enz. Ik begin met een lijstje langetermijndoelen voor mezelf en Een waar woord (5 jaar vanaf nu), plan voor de eerste week van april in 2016 alvast helweek numero 2 in, plan de resterende maanden van 2015, de komende maand en de komende week.Hoe dichter bij vandaag hoe gedetailleerder.
Ik besef dat het wat autistisch overkomt, die strakke schema’s. Maar ik merk ook dat het werkt, voor mij dan. Het geeft rust in je kop als je weet wanneer je iets gaat doen. Het maakt dat je je daarna beter kunt concentreren op het hier en nu. De bedoeling is dat je, zodra de planningen klaar zijn, alle nieuwe dingen die in je hoofd opduiken meteen op een lijstje schrijft en dat lijstje iedere avond in je agenda zet. Dan is je hoofd daarna weer leeg. Zou het zo makkelijk zijn?

Met een opgeruimd hoofd pak ik mijn sporttas weer in: ijzer pompen vandaag. En de benen sla ik maar over :-).
Anderhalf uur later ben ik weer thuis. Ik eet samen met ML en ga direct daarna weer naar beneden. Ik smeer eerst een dikke laag tijgerbalsem op mijn bovenbenen in de hoop dat de spierpijn daarmee morgen weg is. Daarna maak ik een gedetailleerde planning voor de nacht van donderdag op vrijdag. Dat is de nacht waarin je helemaal niet naar bed mag en die is al morgen. Beter om goed beslagen ten ijs te komen. Afgezien van een paar belangrijke mails die ik die nacht wil schrijven, ga ik de rest van de extra uren gebruiken om verder te schrijven aan mijn roman.

Om 22:30u sluip ik naar boven en rook ik op het dakterras mijn allerlaatste Lucky Strike. Ik stop voorgoed. Na 23 jaar stevig doorpaffen moet het maar eens afgelopen zijn met die verslaving. Dat had ik van te voren zo gepland en juist de Helweek lijkt me een prima omstandigheid voor dit voornemen. De laatste smaakt me eigenlijk niet, maar hij moet en zal op… Daarna snel te bed.