Zondagochtend. 4:59u. Ik word wakker van het gesnater van een gans. Ik glimlach om het grappige geluid waarop Willy Wartaal uit de speaker van mijn Iphone rapt. Ik luister voor het eerst deze week het hele nummer uit en stap daarna uit bed. Ik heb het gehaald. Vandaag is de laatste dag en het enige wat Erik Bertrand Larssen vandaag van me verwacht is dat ik een paar uurtjes een rustige plek opzoek, terugdenk aan de afgelopen zes dagen en ‘mijn leven in perspectief plaats’. Bovendien mag ik mezelf verwennen en belonen voor mijn doorzettingsvermogen. Vandaag dus de hele dag samen met Marie-Louise in ons blote kont in de sauna rondhangen, goed boek mee, lekker eten en vanavond een glaasje wijn. Sporten hoeft vandaag niet, wat ik eigenlijk een beetje jammer vind. Maar spieren vinden het ook wel eens fijn om een dagje niet belast te worden. Vanmiddag in de sauna ook een massage dus.

Ik doe mijn nieuwe horloge om. Dat draag ik al sinds maandag. Het is de fysieke herinnering aan waar ik de hele week mee bezig ben. Een soort talisman. Met mezelf en de juwelier heb ik afgesproken dat ik het moet inleveren als ik deze week onverwacht zou afhaken. Het verlies (het klokje zou dan immers tweedehands zijn) had ik dan moeten bijlappen. Nu kan ik zeggen dat het een stok achter de deur was die ik geen moment nodig gehad heb. En dat ik hem nu dus echt verdiend heb!

Voordat ik een uitgebreid Paasontbijt op tafel zet, knutsel ik nog wat aan de vormgeving van dit weblog. Ik klooi nog wat met Adobe Illustrator aan het ontwerp van de set speelkaarten en lees twee van de deze week geschreven hoofdstukken. Ik bak eieren met spek en zie opeens een grappige analogie: Jezus werd volgens de overlevering op Goede vrijdag aan het kruis genageld en stond op Eerste Paasdag weer op toch? Ik had vrijdag mijn zwaarste dag, na een nacht doorhalen, en beleef vandaag mijn resurrection… Nee, enige blasfemie is mij niet vreemd…:-)

In de sauna maak ik een eerste balans op. Ik ga ervan uit dat ik komende dagen en weken nog wel meer zal ondervinden van deze bijzondere week. Dat Larssen op de cover van zijn boek belooft dat het zeven dagen zijn “die je leven veranderen” is begrijpelijk, zijn uitgever wil zoveel mogelijk boeken verkopen, maar vind ik dat ook?

Ik twijfel. De week was voor mij zonder meer nuttig en zinvol. Ik heb veel geleerd: over mezelf, maar in de voorbereiding ook wat anderen van me vinden, wat ik wel en niet aankan, zowel fysiek als mentaal, dat ik veel ruimer moet plannen wil ik dingen echt goed doen en er niet bij voorbaat al overspannen van worden, dat alles leuker en makkelijker is als je je goed kunt concentreren en vooral dat ik het fantastisch vind om uitgedaagd te worden. Door een Noorse schrijver/mental coach, door vrienden en familie, maar vooral ook door mezelf. Zijn dat lessen die ik niet al veel eerder had kunnen leren? Jazeker wel, maar voor mij kwamen ze in deze week. Dat heeft zo moeten zijn.
Feit is:
dat ik me uitermate fit en prettig in mijn vel voel,
dat ik veel dingen heb kunnen doen waar ik al lange tijd tegenaan hikte,
dat wat ik heb gedaan ook goed en doordacht is gebeurd,
dat ik een paar hele vastomlijnde doelen heb die ik de komende jaren ga nastreven,
dat ik in een soort laboratoriumsituatie al heel vroeg (dinsdag) heb ondervonden wat ik al veel vaker verkeerd heb aangepakt en
dat ik daar nu lering uit heb getrokken.
Bovendien: om 5 uur opstaan zouden veel meer mensen moeten doen!

Dus ja, de helweek heeft het wel degelijk in zich mijn leven te veranderen: ik houd een heel goed gevoel over aan deze zeven dagen. Dat verdiend op- en navolging.

Volgend jaar weer dus.

Nu eerst een glas wijn! Helrood of bloedrood…