Het voelt toch wat raar en onwennig om op het moment dat je de afgelopen dagen redelijk afgepeigerd onder de wol kroop nu aan een soort van extra werkdag te beginnen. Niet dat ik bang ben dat ik het niet volhoud: ik heb wel vaker nachtjes doorgehaald. Al kan ik dan niet onvermeld laten dat daar meestal flinke sloten alcohol bij kwamen kijken. En meestal mocht ik dan tegen het ochtendgloren naar bed om mijn roes uit te slapen. De laatste keer dat ik zo vanuit de kroeg naar mijn werk ging is toch minstens een jaar of 17 geleden.

Goed, ik zet mijn koptelefoon op om Marie-Louise niet wakker te maken en zet een techno-playlist op. Eerst schrijf ik een e-mail aan iedereen die me in de afgelopen twee weken van feedback heeft voorzien. Vervolgens maak ik een nieuw hoofdstuk in het hoofdbestand ‘concept Roman’ aan en begin te tikken. Ik werk bijna 3 uur onafgebroken aan een hoofdstuk dat zich afspeelt op de grens van Slovenië en Kroatië en kijk dan voor het eerst op de klok: 01:13u. De afgelopen 3 uur zijn echt voorbij gevlogen. Ik verkeerde volledig in ‘the zone’. Heb de muziek niet eens gehoord en al helemaal niet gemerkt dat de playlist al meer dan een uur is afgelopen waardoor mijn koptelefoon alleen nog een zacht geruis produceert. Ik schenk mezelf een kop thee in en lees terug wat ik in de afgelopen uren heb getikt. Ik vind het niet onaardig. Eigenlijk best wel heel erg goed. Er zit tempo in en de dialogen zijn scherp en hard. Zoals ik me had voorgenomen. Morgen weer eens lezen.

Ik besluit even een frisse neus te halen en ga op de steiger aan de waterkant zitten met een espressootje. Op Schiphol – aan de overkant van het water – stijgen en landen geen vliegtuigen meer. Het is een halfbewolkte nacht en ik geniet van de stilte. De ganzen, eenden en meerkoeten hebben hun snaveltjes toe, sommigen produceren een zacht geknor. Na een kwartier krijg ik het koud en ga weer naar binnen. Volgende klus tijdens deze nacht is het uitwerken van mijn eigen ‘rules of engagement’ waar ik me als schrijver aan wil houden. Daar loop ik nu al meer dan een jaar mee in mijn hoofd, heb ze zo ongeveer allemaal wel ergens als een losse aantekening genoteerd, maar ik heb nog nooit de moeite genomen ze achter elkaar op te schrijven en er vervolgens naar te gaan werken. Het worden er uiteindelijk 32, maar na twee heb ik ze allemaal onder elkaar staan. Ik neem me voor ze mooi vorm te geven, uit te printen en ingelijst boven mijn bureau te hangen. Van dat voornemen maak ik een aantekening in mijn to-do-list op mijn Iphone.

Ik ga plassen en zie daarna dat het ondertussen 03:34u is. Nog maar anderhalf uur en dan begint de vrijdag al. Eitje die helnacht! Maar terwijl ik dat denk realiseer ik me dat het lastigste onderdeel nog moet komen: er is tijdens deze donderdag van 24u namelijk iets dat je moet doen en waar ik tegenop zie. Larssen wil dat je op deze dag/nacht iets doet waar je bang voor bent. Dat je een angst overwint. Nu ben ik van nature niet zo bang aangelegd en eigenlijk is er maar weinig dat ik niet durf, dus ik heb in de afgelopen drie weken veel nagedacht over wat ik vandaag zou moeten doen. Het eureka-moment kwam vorige week onder de douche: ik ga mijn laatste werkgever een mail sturen om hem hetzelfde te vragen als ik mijn familie en vrienden heb gevraagd: zeg eens wat je echt van me vind, geef me feedback op mijn persoon en gewoonten en eigenschappen. Wat dat zo lastig en beangstigend maakt is dat ik de man beschouw als belangrijkste oorzaak voor mijn overspannenheid in 2014. We zijn bovendien niet bepaald als vrienden uit elkaar gegaan en ik merk dat ik nog steeds kwaad wordt als ik per ongeluk aan hem of zijn bedrijf denk. En kwaad gaat bij mij vaak samen met agressief, een niet bepaald productieve emotie waar ik vanaf wil. Ik ga hem dus vertellen wat ik van hem vind en hem vragen om mij van feedback te voorzien. Om daarmee een vervelend hoofdstuk af te kunnen sluiten.

Maar eerst beantwoord ik een half uurtje een heleboel nog onbeantwoorde e-mails. Even wat afwisseling en mijn gedachten verzetten. Sommige zijn al een paar weken oud en ik ben blij dat mijn inbox na die dertig minuten leeg is. Daarna is er geen uitstel meer mogelijk: ‘”Willem”, zo begin ik mijn brief. In het volgende uur leg ik hem uit hoe hij mijn leven in de afgelopen maanden heeft beïnvloed en vraag hem vriendelijk aan mijn verzoek te voldoen. Halverwege de brief voel ik hoe mijn woede en frustratie zakken. Het lucht op. Mijn hart was te lang een moordkuil en dat is niets voor Armand. Ik keer weer terug in ‘the zone’ waar ik aan het begin van de nacht ook in verkeerde en tik als een razende door, laat niets van belang onbesproken. Na de laatste punt lees ik de brief één keer door en druk direct op ‘send’, bang om me later te bedenken. Weg is weg.

Het voelt euforisch: het is 05:02u op vrijdagochtend en ik heb mijn hart gelucht. Het kan me zelfs niets schelen of ik ooit een antwoord krijg. Ik ben er klaar mee, en dat had ik al veel eerder moeten zijn. Ik vind die helweek met de dag leuker worden!